Ja akurat niespecjalnie biadam nad osobistą sytuacją. Przy okazji swojego wyjazdu opisałem po prostu kilka przypadków, z którym spotkałem się przez ostatnie 1,5 roku. Smuci mnie bardziej wyjazd kreatywnych ludzi. Proszę mi wierzyć, że są branże, w których naprawdę nie ma w Poznaniu czego szukać. Jedna osoba tego nie zmieni, szczególnie jeśli mur jest bardzo twardy. Ja nikogo nie zmuszam do wyjazdu ani nie namawiam. Znam też wiele osób, które w Poznaniu czują się dobrze i robią tu ciekawe rzeczy. Sam też na brak zajęć narzekać nie mogłem, a i w kwestii reformy poznańskiej mentalności zarówno w skali mikro jak i makro wiele wysiłków podjąłem. Podobne wysiłki podejmowali i ciągle, choć z oddali, podejmują ludzie przez mnie opisani. Inna sprawa, że niemal każda z opisanych osób dobrze czuje się w nowym miejscu i nie bardzo ma po co i do czego wracać (w sensie zawodowym). Myślę, może głupio, że dla miasta zawsze jest kłopotem, gdy znikają z niego ludzie otwarci, uzdolnieni i ambitni. Być może mam mniej cierpliwości niż Pan Jan, bo obserwuję tę sytuację od dłuższego czasu niż 3 ostatnie lata. Nie odbieram też głosu inaczej myślącym, dlatego polecam wywiad z poetą Maciejem Gierszewskim: http://niedoczytania.pl/codzie...szewskim/. Widać w nim dość dobrze różnicę między nastawianiem krytycznym a dużo bardziej wyrozumiałym. I obywa się bez inwektyw:)

Czytając ten artykuł doszedłem do wniosku, że nie chodzi tutaj o to, że Poznań jest skamieniałością w której nie da się nic wyrzeźbić, ale raczej o to, że rzeźbiarze nie mają kompletnie pomysłu na działanie i zamiast robić swoje, działać, próbować... wolą podkulić ogon i uciekać jak płochliwe psy... Przyznam rację, że przebić się z czymkolwiek przez tępych głów urzędniczych mur jest trudno, są oni wyjątkowo zacofanymi osobami... ale żeby od razu płakać i się wynosić? Dla mnie jest to żałosne... jestem w Poznaniu 3 lata i ani przez chwilę nie pomyślałem, żeby to miasto opuścić! Tutaj jest tyle do zrobienia, takie pole do popisu dla twórców i młodych z pomysłami... trzeba umieć szukać i mieć w sobie odrobinę uporu w dążeniu do celu! Mi się małymi krokami to udaje! Tak więc głowa i ogon do góry Panie Marcinie! Niech Pan pokaże tutaj, nam, poznaniakom, całej Polsce, że warto działać! A nie płakać jak dziecko, które nie dostało cukierka, za zrobienie kupki na nocnik! ! !

Wiedziałem, że jak wpiszę konkretną kwotę, to zaraz się zaczną tego typu uwagi. Fakt, że akurat zapytałem osobę nie z uczelni a z akademii nauk, ale nie podejrzewam, żeby na uniwersytecie dużo większe pieniądze spadały z sufitu. Z tego co wiem, część instytutów w ogóle nie zatrudnia nowych doktorów od ładnych paru lat, bo ma zamrożone etaty zajmowane często przez pierdzieli gabinetowych bez dorobku i energii.

Co do doktorantów, to słyszałem też o przypadkach, kiedy zarabiają więcej od doktorów:), bo dostają pieniądze z grantów a tamci z budżetu jednostki. Jeszcze większy absurd, o którym słyszałem to fakt, że studenci niektórych kierunków dostają stypendia za sam fakt studiowania i to niezależnie od tego, czy studia skończą czy nie skończą:)

Opinia, że polska nauka jest niewiele warta nie jest krzywdząca. Powiedziałbym, że polska nauka to jest teatr absurdu - rozdęte struktury, nabzdyczone ega i masa złamanych karier. Choć oczywiście, jest wśród polskich ludzi nauki, wielu takich, których darzę szacunkiem i podziwiam. Krytykując instytucję, nie mieszam z błotem wszystkich, którzy ją tworzą.

Znam wielu naukowców, którzy sami mają niskie mniemanie o bajzlu, w którym przyszło im pracować.

Nazwanie malkontentem kogoś, kto krytykuje źle zarządzaną i zepsutą instytucję, to jest ucieczka od tematu. Czy jeśli nazwę skandalem sytuację na PKP, to ktoś powie, że jestem malkontentem czy, że dostrzegam realny problem. Polska nauka niczym się nie różni od Polskich Kolei Państwowych. Jest takim samym skansenem i nawet jej wierny funkcjonariusz ostatnio porównał ją do średniowiecza (http://www.uni.wroc.pl/node/1892).

To jest oczywiście poboczny wątek dyskusji o mieście, bo krytykowane przeze mnie przede wszystkim władze miasta mają na uczelnie stosunkowo niewielki wpływ. Nie mogę się jednak zgodzić na nazywanie uzasadnionej krytyki malkontenctwem. Jeśli pociąg jest przepełniony, zimny i obsrany, to zawsze napiszę, że jest przepełniony, zimny i obsrany. Jeżeli polska nauka nie potrafi sprostać wymogom czasu, to napiszę że nie potrafi. Jeżeli w końcu miasto stacza się po równi pochyłej, to też napiszę, że się stacza. Choćby orkiestra grała, a rektor z prezydentem sikali z dumy!

Pojęcie o polskiej, poznańskiej nauce mam - bezpośrednio z pola walki, tak bym to ujął. Stypendium doktoranckie na największej technicznej uczelni poznańskiej (PP) wynosi własnie tyle ile podałem. Studenci Politechniki, przynajmniej w mojej branży, nie mają problemów z pracą czy też z dodatkową pracą. I szczerze mówiąc, wierzę, że w tak trudnej dziedzinie jak Pana, może nie być miejsc pracy w 100% dokładnie zgodnie z zawodem, ale trzeba próbować. Może trzeba swoją firmę założyć? Chcieć, to móc!

Nie mam zamiaru wdawać się w dyskusję nt. potrzeb wszystkich mieszkańców, potrzeb kibiców, itd., bo oczywiście trzeba dążyć do rozwoju miasta i równać się do najlepszych, tu się zgadzam. Jasne, że jest wiele do poprawy, pewnie na każdą literę alfabetu by się coś znalazło. I nie, nie jestem zwolennikiem R.G., nie będę pisał jaki to fajny mamy stadion, a jak to Ci źli ludzie brzydko o nim mówią.

Odbiegłem od tematu, bo nie tego przecież dotyczył mój komentarz. Po prostu to stwierdzenie, które zacytowałem, jest nader krzywdzące i nieprawdziwe. Na koniec dodam jednak, że w ogólności Pan Marcin może i ma rację. Jego artykuł jest w zasadzie ciekawy i porusza ważne kwestie (oprócz krzywdzącego w moim odczuciu stwierdzenia), ale przedstawia punkt widzenia, który jest dołujący i, jak to już wcześniej napisałem, pokazuje podejście Pana Marcina do życia - "Szklanka jest w połowie pusta... :-(". Wymieniać bolączki miasta potrafi każdy, natomiast wymyślić, przedstawić i wprowadzić w życie kroki, które mają im zapobiec - już nie. Szkoda.

Stypendium doktoranckie na największej poznańskiej uczelni (UAM) wynosi nie 1200-1400 zł, tylko dokładnie 1044 zł w ciągu pierwszych dwóch lat oraz 1174 zł na trzecim i czwartym roku.
A jeśli chodzi o możliwości dodatkowego zarobku (w zawodzie, zajmuję się biologią molekularną/biotechnologią) to są żadne. Tak jak Pan Marcin napisał, szumnie odtrąbiane sukcesy naszych władz w ściąganiu biznesu (nie wiadomo dlaczego, często nawet pada słowo "innowacyjny") sprowadza się do otwierania kolejnych centrów obsługi telefonicznej lub księgowej. Oczywiście one też są potrzebne, jednak jak to się ma do tworzenia miejsc pracy dla wysoko wykwalifikowanych specjalistów?
Nie wspominając już o podejściu do potrzeb wszystkich mieszkańców, a nie tylko kilku procent uwielbiających oblewać się piwem i wydzierających na meczach piłki nożnej.
Gdzie przyjazna komunikacja miejska? Gdzie ścieżki rowerowe? Gdzie wreszcie zakładanie nowych parków, tworzenie infrastruktury (szkoły, przedszkola, nowe drogi, chodniki, oświetlenie uliczne)?
Czy ktoś z rządzących widział miasta w zachodniej części Europy? Oczywiście, Poznań na tle polskich miast rysuje się nieźle. Ale czy raczej nie powinniśmy chcieć równać do najlepszych, a nie do najgorszych?

"Ośrodek akademicki jest w sumie tyle wart, co cała stetryczała polska nauka, czyli nie więcej niż funta kłaków." - to krzywdząca i nieprawdziwa opinia malkontenta, Panie Marcinie. Słabych Pan ma kolegów doktorów, Panie Marcinie, którzy w Poznaniu mogą zarabiać 1800 netto. Już zarobki na samych uczelniach są wyższe, nie wspominając, że samo stypendium doktoranckie wynosi 1200-1400zł.

Proszę powiedzieć, dlaczego dla Pana szklanka jest w połowie pusta? Z wielkim smutkiem odebrałem ten artykuł, wynika z niego Pana wielki ból przed opuszczeniem Poznania. Proszę tego nie robić, bo na emigracji może się okazać, że uroni Pan nie tylko łzy.