Nie byłoby poznańskiego czerwca, strajków w stoczniach i kopalniach, a co za tym idzie, wolności, bez robotników, którzy potrafili położyć na szali swoje życia. Wydawałoby się, że po latach, kiedy swobody obywatelskie zagoszczą na dobre w naszym kraju, znajdziemy sposób, żeby powiedzieć: dziękuję. Nasza wdzięczność niestety wygląda tak, że zakłady imienia Hipolita Cegielskiego rozpadają się. Władze spółki pomalutku parcelują teren i nie jest wielką tajemnicą, że część tego dobra łyknie deweloperka. Pracownicy ZNTK nie dość, że nie dostają zaległych pensji, to jeszcze mogą potracić polisy z PZU, które sami wykupili, a władze firmy planują dalsze zwolnienia. Tutaj nie ma nic do śmiania, ale wypada zadać jedno, fundamentalne pytanie: Czy prezesostwo HCP też czeka na pensje?

W Dewelopegraficznym skrócie*.

Niestety nie udało się usankcjonować warunków zabudowy na Ratajach. Dariusz Wechta walczy od lat o możliwość zabudowania terenów przeznaczonych pod Park Rataje. Ludzie nie mają za grosz zrozumienia dla majstersztyku, jakim było kupienie ziemi po 3,08 złotego za metr kwadratowy i wyczekiwanie aż wartość, na skutek zmiany przeznaczenia terenu, podejdzie do 2500 złotych za metr (kwadratowy), w porywach. Z tej okazji proponujemy Państwu konkurs. Jeśli uważacie, że powinien wnieść o kasację, wpiszcie tak w komentarzu, jeśli nie, wyłączcie komputer. Jakiś Pawlik, Lerczak, Rachwał, Mergler i inna hałastra coś gadają, że już 47 lat ludzie czekają na park. Taki twór, drodzy czytelnicy nie zarabia na siebie, nie ma stopy zwrotu, nic nie ma. Leży, jest zielony, mieszkańcy po nim chodzą, odpoczywają w nim, ładują baterie po ciężkim dniu pracy. Słowem, jaki to ma sens. Poznaniak ma robić 12 godzin, a potem piwo, film, mecz (Lecha oczywiście) i spać. Do rowerów i tak Poznaniacy nie przywykli, może treningowy sobie kupią. Trochę gorzej z parkowaniem, bo na miejscu postojowym jeszcze bloczek by się zmieścił. Zrobi się chodniki, tam niech stają.

Kolejny cios otrzymaliśmy na skwerze przy ulicy Królowej Jadwigi. Magistrat wydał warunki zabudowy w myśl, których teren ten ma zostać odnowiony. Koncepcja nie przewiduje dalszego dogęszczania zabudowy. Miało być tak pięknie, a wyszło zielono.

*Powyższe zapisy o deweloperce proszę, oczywiście, traktować z wielkim przymrużeniem oka i zupełnie na odwrót.

Było o budownictwie mieszkaniowym, a teraz przyszedł czas na kulturę. Urząd Miasta Poznania stawia na sport i właśnie obcowanie z tworami myśli ludzkiej. Forsowana koncepcja zorganizowania w naszym mieście cyklicznej imprezy: „Rock In Rio” napotkała przeciwników. Ludzie mieszkający na Ławicy i w jej okolicach mają dość hałasu i zatkanych ulic. Kto bogatszy ucieka, reszta protestuje. Magistrat przekonuje, że 2 weekendy hałasu i korków, co dwa lata nikogo nie zabiją, a miasto zarobi i wiele zyska. Spójrzmy zatem na sam pomysł.  Miasto wyda kilkadziesiąt milionów na organizację imprezy muzycznej, która potrwa 2 weekendy. Odbywać się one mają co drugi rok (2011, 2013 i 2015) na Torze Poznań. Zarząd Automobilklubu Wielkopolskiego cieszy się z tego jak dziecko, tylko nie powiada dlaczego. Żadne trwałe instalacje tam się nie pojawią, a sama impreza będzie zwyczajnym spędem za 200 zeta na dzień (!). Czyli miało być fajnie, a będzie jak zwykle. Miasto stawia na kulturę, o ile cię obywatelu na nią… stać. Jak nie, to spadaj i przeczekaj hałas. A na koniec jeszcze dodam, że jeśli Rock In Rio zaszczyci mniej niż 100 tysięcy gości, dopłacimy do tego interesu aż miło. Po prostu świetnie. ZDM dostał kasę na przebudowę Bukowskiej, ale nie ma tam żadnych skrzyżowań doprowadzających ruch do planowanej lokalizacji festiwalu. Unia projekt zatwierdziła i nie ma już możliwości zmian. Burmistrz Tarnowa Podgórnego nic nie wie o temacie, a przez jego miasto ruch też pójdzie. Słowem, chaos, jajca i kasety wideo.

Teraz właśnie o jednośladach powiem. Pani z dzieckiem lamentuje, że ją prawie rozjechali i potomka jej również. Przy artykule zdjęcie, a na nim niewiasta z berbeciem na ręku stoi na… drodze rowerowej. Matko Boska, Ty to widzisz i nie bolejesz nad głupotą ludzką? Jak jest ścieżka dla rowerów i tylko dla nich, to się po niej nie tupta. Jest to tak oczywiste, że pretensje trzeba mieć do siebie, a nie złego świata, który, jak wiadomo, tylko czeka, aż spuścimy spodnie żeby dobrać się do naszego odsłoniętego zadka. Bo gdyby tu nagle było przedszkole w przyszłości, to wasz synek mały, przechodzący tędy, w przyszłości, mądrzejszy by był i się po różowym nie pętał. Kobiety lubią brąz, więc od różowego wara. Już abstrahuję od mało inteligentnego artykułu Głosu. Wstyd takie bzdety pisać. W budżecie jest na drogi rowerowe pieniążków jak na lekarstwo. Zarząd Dróg Miejskich postanowił rzucić się na odmalowywanie oznaczeń na ścieżkach dla jednośladów. Pewnie pochłonie to większość z tej puli. W związku z tym drogi budować  się będzie przy okazji, czyli jak zwykle byle jak, pod publikę, byle było.

Poznań jak wiadomo, dzięki salomonowej decyzji pozbył się Kimballa z miasta. Producent elektroniki poszedł do Tarnowa Podgórnego i tam płacić będzie niedługo podatki. To tak na marginesie „nie stać nas na to i tamto, bo mało forsy mamy w Poznaniu”. Coby bilans amerykańskich firm wyszedł na zero, ściągnęliśmy sobie Ciber. To jest pochwała, ale też nagana. Mogło być o jedną więcej, a strefa wysokich technologii na Marcelińskiej mogła pozostać. Jak jest, wiadomo. MPU tradycyjnie nie dała rady, Ataner dostał warunki zabudowy i jakoś tak wyszło, że w planach jest jedno, a w życiu co innego.

Na sam koniec cyferki i statystyki. Wiadomo, że jak siedzę na koniu to statystycznie mam 3 nogi. Tym niemniej w Poznaniu przedsiębiorstwa padają jak muchy. W Wielkopolsce padło o 250% więcej firm niż w ubiegłym roku, a w samym Poznaniu stopa bezrobocia wynosi obecnie 8,4%. Jak wiadomo sukces ma wielu ojców, a ta klęska jakoś nawet matki znaleźć nie może. Róbta coś państwo rządzący. Zamiast gadać, spotykać się i snuć fantasmagorie, sypnijcie groszem na coś co, dla odmiany, przyda się szarym obywatelom.

*NIE/Potrzebne skreślić

Krzysztof Ulas